کماکان پرواز

قطعهء خاموش

                    شهرک فراری

                                                داستان نیازهایم،راستی نیاز به توست
شهر سرعت

 
                        شهر تاریک

سینه ام سلسله وار از تنهایی بلورین ات پر می شود

قدم هایم بر گره های منهدم کوچه هایت گریه می کنند

                                                                           من به رابطهء ننگین تو نیاز دارم

قطعهء خاموش

                           شهرک فراری

کاش می شد بکارت مرا باز خرید

                                 وقتی سرعت عبور لحظه هایت

                                                                        روسری عطر آمیختهء مرا سر می دهد
من به کجا باز گشته ام

فقط در فلسفهء هندسی توست

                                             که جفای مادر

                                                                       به سان رقصی عاشقانه جلوه می کند

و رقص من

 
               در تو تحلیل می شود

                                          و من در تو تجدید می شوم

 
                                                                                      و به تحلیل هندسهء فضایی تو محکومم

با من بیامیز

من به رابطهء ننگین تو نیاز دارم

من دختر عاشق خفته در دامان تو هستم

میان غوغای چراغانی ها

مرا پیشکش جشن با شکوهت مکن

مرا به سان فرزند یک تجاوز دوست بدار

                                                                بی یاد پدر

تا رقص من در تو تحلیل شود

                                                             در تو تجدید شوم

وقتی آن روز خواهد رسید
از روزنه های تنم شکوفه های کوچک طعم دار
خواهند رویید
دو چشمم که تا به حال
چون دو بال فسیل شده  در کهربای خام
شناور مانده اند
به سطح خواهند شتافت
و چشمک زنان ،شکر نعمت دو پلک را
خواهند گفت

هر چند نازک
هر چند زخمی

وقتی آن روز خواهد رسید
تو خواهی توانست
با مکیدن پوستم
قلمروی خویش را نشانه بگذاری
و چه خوب می دانم
که همین کافی است
برای تو همین کافی است
اما هنوز این جا خبرهایی هست
هنوز من بیم دارم
درهررستن
               ودرهر شکستن
صدای ملول نوازشهای دروغین و آهنگین را می شنوم
بیم دارم
               اما روشن تر بگویم
  هنوز الاغ ها را به هوس هویجی می رانند
 هنوز دشمنان را به طلسم نی گرداگرد شهر
 دیوانه وار می چرخانند
 اما هنوز این جا خبرهایی هست
شاید در تنم دیگر رگی نیست
اما چهار دیواریم ،پر خون می تپد
در عمق دیوارهای سرپناهم
خون در شریان هایی جاری است
و هر گاه رگهای انتظار
بر استخوان های عشق عبور می کنند
نبض تجربه هلهله می زند
                                  هیاهو می کند
و من چیزهایی می پسندم
                                  که انگار ناپسندند
و من روزی که تو را خاک خواهم کرد
میان راه به خود خواهم گفت
                               که می روم
                                             تا تو را در خاکی ناب بکارم
وفصل بعد باز خواهم آمد
تا ریشه های جوانت را
زیر پوشش خاک تصورکنم
وقتی آن روز خواهد رسید
فریاد خواهم زد
من هیچ چیز بیشتر از صدای همسایه ها را نشنیده ام
که عهد می کردند
                       آفتاب را از ما بگیرند
من هیچ وقت،شریک رنگین آسمان را فریب نداده ام
                               در ارتباط تاریک بوده ام
اشک هایم را بین انگشتانم می چرخانم
و فرو می دهم نفس گرم همسایه را
فریاد خواهم زد
                                       من هیچ وقت نفس نکشیده ام

تو را به نگهبانی باغ گماشته ام

                                                              بپذیر

                                                                                       بپذیر

وگرنه باغ در تکرار سرشت های انگاشته، جان خواهد داد

مانند من

که میان اعلامیه های ازدیاد طول عمر

                                                           خبر بیماریی نا علاج را می شنوم

باغ را بپذیر

                            بپذیر

گر مادگی قهر بساک کند

                                        در خلوت گلبرگ

                                                                  به آشتی نشانش

                                                                                                 که مرا بازگشتی نخواهد بود

گر ساقه ای در باد شکست

                                                    گلبرگ هایش

                                                                               مرهم دستان تیغ خورده ات

ومن از آن دور

                              میان اعلامیه های ازدیاد طول عمر

                                                                            برایت ورد حاصل خیزی خواهم خواند

گیجگاه های عاشقت

                     می پیچند و می آمیزند

                                                 در قتل گاه نم دار ایستگاه

                   فرزانه

                                        فرزانه

                                                               فرزانه

آفرینش تازه ای صورت می گیرد

وقتی نفرت دود می کنند و می پوشانند عریانی قاتلان را

تو صورت حیرانت را

                       به سرعت شعر

                                           بر لب هایم خم کن

می توانی نزدیک شوی

                                  آه فرزانه قاتلان عریانند

                                                                   عریانند

هر نقطه بر این سطر

                       لکه ای بر بکارت آویخته بر پیشانی توست

وقتی می گریم تا پر شدن گودی های پشیمانی

                                                          تو فطرت ناعادل فرشتگان فرمانبردار را ورق می زنی

                          فرزانه

                                             فرزانه

                                                                 فرزانه

                                                                                 نافرمانی من از عشق تو بود

استخوان های مرگ آب می شوند

و بدن لرزان مرا فرا می گیرند

دوان دوان باور می کنم 

                         که همه چیز را قطره قطره از دست می دهم
آه ،باور من.....

باور من که می رود از دست

باور من که می خورد به سینهء محکم باد

باور من که نمی آساید یک دم در آغوش خستهء تنهایی

صدای زنگ زدگی روزهای مرگ می آید

می خواهم گونه های خشک خدا را

به آهن گداختهء آفرینش بچسبانم

می خواهم کاغذ سبک آسمان را قطعه قطعه کنم

اما می ترسم

                   می ترسم از آبی شدن دستانم

آفتاب دستانت را

                 میان پیکر پارچه ای

                                         این عروسک ها

                      چه شرمگینانه

                                      در غروبی اجباری فرو می بری

متانت لغزش مفصل هایت

                         زیباترین هدایای فراموش شده

                                                    را به شب های من

                                                                                     می  آویزد

تو آیا می دانی که عروسکهایت را

          در شهری می چرخانی

                       که نام خیابان هایش را

                                                امتداد نسل ها

                                                                    در فاصلهء افسونی کوتاه

                                                                                                                   تغییر می دهد

من خواب می بینم از حملهء گونه های نادر حشرات

                                                                        به بدن مدهوشم

من خواب می بینم از طوفانی

                                    که بدن مرده ام را

                                                      بر بلندترین قله ها می کارد

                     تا جاودانگی ام خلاصه شود

                                                  به موج زدن در بادی آرام

                                                                            در آرامشی بعد از طوفان

من چرا خواب خیمه شب بازی های تو را نمی بینم

چرا میان خواب و مرگم

                         فرصتی نیست

                                   فرصتی نیست

                                            که جشن تولد عروسک هایت را بگیرم

                                                      و ببینم

 
                                    با دو چشم لجوج و کنجکاو ببینم

                                                                   طلوع آفتاب دستانت را

                                                                                   از افق دامن مرده ترین_عروسک هایت

                                                                                                   

چرا این مرد

                 شاید بویش، شاید نگاهش....

شاید فقط به خاطر دانه دانه دایره های نامنظم سر انگشتانش

که می آویزند به دانه دانه قلاب های سر انگشتانم

حقیقی ترین حقیقت

                       مجازی ترین تصویر

                                             باورکردنی ترین عجایب

آیا چیزی جز زن بودن من است

آرزوهای من ، رودی است خروشان

که بعد از عبور از دلتای کوچک میان ران هایم

به دریای زنانگی ام می ریزد

به واسطهء کدامین حس گنگ می دانم

                                                   که این مرد بوی جاودانگی و پیوستگی می دهد

                                   به واسطهء کدامین حس گنگ

این حجم ترسناک مرا در آغوش دردناکش گرفته است

خدای کوچک من

                     جای من بر روی این خط بلند مرسوم نبود

در این حجم ترسناک

                            مرا آویخته اند

قهرمانان،همانند هیولاهایی رنگ باخته، زندگی مرا آویخته اند

دم نزنم،طوفانی نخواهد رسید

بازدم هایم چون باران های تند فصلی در کالبدم می بارند

وای، ای وای

                   که دیدم ،با قلبم دیدم

که گاهی رویش انسان، پست تر از رویش عقیده هایش

همچو گردبادی، جسد زنده نمایش

                                             را درخود فرو می برد

به حقیقت دیده ام

                        اما دم نزنم طوفانی نخواهد رسید

وقتی انسان،پست تر از عقیده هایش بود

می پوسد

           و

              دراین  لجن بارور

                                        عقیده می ماند

                                                                      می روید

باران تاسف بر جسم سنگینش می ریزد

                                                         همچنان عقیده می روید

                                                                                                  پیش می رود

                                 دیده ام ،به حقیقت دیده ام

من نمی دانم و نمی فهمم

فقط، فکرقفس آرامم  می کند

میله های آهنینی که کشیده شده اند از خدا تا خاک

                                                                          چه قدر نزدیک اند

من نمی دانم ونمی فهمم

فقط،فکر قفس آرامم می کند

قفسی که آب را در آن حک کرده اند

قفسی که می تواند نگه دارد ، خاک را

من نمی دانم و نمی فهمم

و باز نخواهم دانست،

                                   کجا بنشینم تا تصویرخاک را  برآسمان  ببینم

درد خاک را از ارتعاش فریادش

                                                         بر میله های قفس حس می کنم

مرا ببخش، نمی دانم و نمی فهمم

مرا ببخش که انگاشتم

                         چون شبی،

                                                 فقط شبی

                                                                 بر زمین باریدی

                                                                                         دیگر از تبار ابرها نیستی

                                                  مرا ببخش،

                                                                             آرام ببخش

سوزن های دردناکت را

                                    تا جریان ناپیوستهء افکارم

                                                                                   فرو می کنی

خراشی کم عمق و طولانی

                                             برشکم بر آمدهء فرزند فکر می نشانی

شکم جوان فکر،قرن ها

                                              درانتظاراین فرزند،چروک برداشت

امروز،این مادر پیر،هیچ نمی خواهد

                            باد رهایی،که تا عمق کمرگاهش بوزد

                                                                                     رحم چروکیده اش را بارورخواهد کرد

قرن ها می مانیم ، در انتظار تولد

                                                                اوقاتی ست دردناک

                         در این اوقات،

                                                              فقط گاهگاهی فکر می زاید